درمان و پیشگیری از سرطان با واکسن

درمان و پیشگیری از سرطان با واکسن

Treating and Preventing Cancer with Vaccines

مقدمه:

سال‌ها، درمان سرطان عمدتاً متمرکز بر جراحی، شیمی‌درمانی و پرتو‌درمانی بود. با وجود این با بیش‌تر شدن اطلاعات پژوهشگران در مورد نحوۀ مقابله بدن با سرطان، شیوه‌های درمانی ایجاد شده است که توانایی بالقوۀ سیستم دفاعی بدن در این مبارزه را در اختیار می‌گیرد. از جمله این موارد می‌توان به تلاش برای پیشگیری از بعضی انواع سرطان اشاره کرد.

سیستم دفاعی بدن – که به آن سیستم ایمنی هم می گویند – از شبکه‌ای از سلول‌های خاص و بافت‌هایی تشکیل شده است که با عفونت و بیماری مبارزه می‌کنند. به روش‌های درمانی که از سیستم دفاعی بدن برای مبارزه و پیشگیری از سرطان استفاده می‌کنند درمان‌های زیست‌شناختی می‌گویند.

واکسن‌های سرطان نوعی از درمان زیست شناختی نوظهوری هستند که هنوز بیش‌تر به‌صورت آزمایشی بررسی می‌شوند. بررسی‌‌های بالینی زیادی برای آزمایش واکسن‌ها به‌عنوان شیوه درمانی بالقوه‌ای برای معالجه طیف وسیعی از سرطان‌ها در حال انجام هستند.

در مورد واکسن‌ها

واکسن چیست؟

واکسن‌های سرطان چه هستند؟

موادی که برای تهیه واکسن استفاده می‌شوند.

واکسن چیست؟

واکسن ماده‌ای است که از آن برای تحریک سیستم دفاعی(ایمنی) جهت آغاز واکنش دفاعی استفاده می‌کنند. این واکنش نسبت به اهداف خاص یا آنتی‌ژن‌هایی که بخشی از واکسن هستند شکل می‌گیرد.

آنتی‌ژن به هر نوع ماده‌ای می‌گویند که سیستم دفاعی آن را عامل خارجی (بیگانه) بشناسد.

مثلاً، واکسن آنفولانزا شامل نسخه‌هایی از ویروس آنفولانزاست که توانایی ایجاد آنفولانزا را ندارند. آنتی‌ژن‌های روی ویروس‌های موجود در واکسن، سیستم دفاعی را تحریک می‌کنند تا سلول‌هایی را تولید کند که بتواند در صورت ظهور ویروس آنفولانزا در بینی یا گلوی شما با آن مبارزه کند.

واکسن آنفولانزا تنها در صورتی مؤثر است که حداقل دو هفته قبل از سروکار داشتن با ویروس مسری آنفولانزا استفاده شود. سیستم دفاعی به آن دو هفته نیاز دارد تا سلول‌های دفاعی را تولید کند تا با ویروس آنفولانزا مقابله کند.

به دلیل آنکه ویروس آنفولانزا هر سال تغییر می‌‌‌‌‌کند باید هر ساله از واکسن آنفولانزای جدیدی استفاده کرد. البته سیستم دفاعی شما هنوز می‌تواند از شما در برابر نوع آنفولانزای مربوط به سال گذشته محافظت کند. به این نوع واکسن، واکسن پیشگیرانه می‌گویند. این واکسن با تحریک مصونیت طولانی‌مدت، برای سال‌ها یا برای کل دوران زندگی از شما در مقابل بیماری حفاظت می‌کند.

واکسن‌های سرطان چه هستند؟

هدف واکسن‌های سرطان، درمان سرطان موجود یا پیشگیری از به‌وجود آمدن سرطان است. واکسن‌های درمانی سرطان به‌گونه‌ای ساخته شده‌اند که دفاع طبیعی بدن را در مقابل سرطانی که در بدن گسترش یافته است تقویت کنند. ممکن است این واکسن‌ها از رشد تومور‌های موجود جلوگیری کنند، پس از درمان تومور مانع از بازگشت مجدد آن شوند یا سلول‌های سرطانی را که در درمان‌های قبلی نابود نشده‌اند از بین ببرند.

هدف واکسن‌های سرطان، درمان سرطان موجود یا پیشگیری از به‌وجود آمدن سرطان است. واکسن‌های درمانی سرطان به‌گونه‌ای ساخته شده‌اند که دفاع طبیعی بدن را در مقابل سرطانی که در بدن گسترش یافته است تقویت کنند. ممکن است این واکسن‌ها از رشد تومور‌های موجود جلوگیری کنند، پس از درمان تومور مانع از بازگشت مجدد آن شوند یا سلول‌های سرطانی را که در درمان‌های قبلی نابود نشده‌اند از بین ببرند.

واکسن‌های پیشگیرانۀ سرطان به افراد سالم تزریق می‌شوند و برای هدفگیری عامل‌های عفونی که احتمال دارد منجر به ایجاد سرطان شوند ساخته شده‌اند. واکسن اچ.پی.وی( HPV (Human Papillomavirus Vaccine نوعی از واکسن پیشگیرانۀ سرطان است. از این واکسن برای پیشگیری از سرطان دهانۀ رحم استفاده می‌کنند.

موادی که در تهیۀ واکسن به‌کار می‌رود.

واکسن‌ها را می‌توان با استفاده از انواع خاصی از مولکول‌های مربوط به ویروس‌ها یا سلول‌ها – از جمله مولکول‌های مربوط به سلول‌های باکتریایی یا سلول‌های انسانی – تهیه کرد. گاه این سلول‌ها از یک آنتی‌ژن یا چندین آنتی‌ژن مختلف هستند. کربوهیدرات‌ها (قندها)، پروتئین‌ها Carbohydrates Protein و پپپتاید‌ها (Peptides – بخش‌هایی از پروتئین‌ها) از جمله انواعی از مولکول‌ها هستند که در تهیۀ واکسن استفاده شده‌اند.

از مولکول‌های (DNA) و (RNA) که حاوی دستورات ژنتیکی برای یک یا چند آنتی‌ژن هستند نیز گاه به جای واکسن استفاده می‌کنند. (برای اطلاعات بیش‌تر به بخش استراتژی‌های واکسن مراجعه کنید).

علاوه براین، می‌توان از تمام ویروس‌ها یا سلول‌ها یا قسمت‌هایی از آنها که شامل انواع مختلفی از مولکول‌ها هستند برای تهیۀ واکسن استفاده کرد.

مثلاً، واکسن آنفولانزا از ویروس‌های کامل آنفولانزای غیر‌فعال تهیه شده است. اگر از سلول‌های کامل انسانی به‌عنوان واکسن استفاده شود، این سلول‌ها معمولاً به مقدار کافی تحت درمان با اشعه قرار می‌گیرند تا از تقسیم شدن (رشد و تکثیر) آنها جلوگیری شود یا برای کشتن آنها کافی باشد.

سازمان غذا و دارو ، دو واکسن را که می‌توانند از سرطان پیشگیری کنند تأیید کرده است. یکی از این واکسن‌ها از عفونت با ویروس پاپیلومای انسانی (human papillomavirus- HPV) که عامل بیش‌تر سرطان‌های دهانۀ رحم است پیشگیری می‌کند. (برای اطلاعات بیش‌تر به بخش واکسن‌های ویروس پاپیلومای انسانی برای سرطان‌های دهانۀ رحم مراجعه کنید).

واکسن دیگر از عفونت با ویروس هپاتیت ب که منجر به سرطان کبد می‌شود پیشگیری می‌کند.

اصول سیستم دفاعی
خلاصه‌ای در مورد سیستم دفاعی
سلول‌های (T)، سلول‌های (B) و سلول‌های عرضه‌کننده آنتی‌ژن (APC)
خلاصه‌ای در مورد سیستم دفاعی

بخشی از سیستم دفاعی از شبکه‌ای از سلول‌های دفاعی که از سلول‌های بسیار ابتدایی به نام سلول‌های بنیادین در مغز و استخوان تشکیل می‌شوند، ساخته شده است. سلول‌های بنیادین سازندۀ انواع زیاد و مختلفی از سلول‌های دفاعی‌اند. سلول‌های دفاعی در خون یا در شبکه‌ای از کانال‌های مشابه با رگ‌های خونی با نام سیستم لنفاوی در جریان هستند. آنها همچنین در نواحی خاصی از سیستم لنفاوی به نام گره‌های لنفاوی جمع می‌شوند.

بعضی از سلول‌های دفاعی وظایف بسیار خاصی دارند. بقیۀ آنها وظایف عمومی یا معمولی را بر عهده دارند. لنفوسیت‌های T (سلول‌های T) و لنفوسیت‌های B و سلول‌های B) نمونه‌هایی از سلول‌های دفاعی خاص هستند. هر تک‌سلول B یا سلول T یک تک ماده را می‌شناسد و فعال می‌شود. به این تک ماده، آنتی‌ژن سلول B یا سلول T می‌گویند. هنگامی‌که یک سلول B یا سلول T، آنتی‌ژن خود را شناخت و فعال شد نسخه‌های مشابهی از خود را تولید می‌کند. هر نسخه آنتی‌ژنی را شناسایی می‌کند که مشابه با سلول B یا T اولیه است.

سلول‌های T، سلول‌هایB و سلول‌های عرضه‌کننده آنتی‌ژن(APC)

سلول‌های (T) شامل دو نوع اصلی است. سلول‌های سایتوتاکسیک (Cytotoxic T)، سلول‌های حاوی آنتی‌ژن‌های قابل شناسایی را تشخیص می‌دهند و از بین می‌‌‌‌‌برند. سلول‌های کمک‌کننده (Helper- T) پیام‌آور‌های شیمیایی به نام سایتوکین‌ها را منتشر می‌کنند که سلول‌های دفاعی دیگر را به محل حمله فرا می‌خوانند. علاوه براین، سلول‌های تی (کمک‌کننده) به سلول‌های تی‌سایتوتاکسیک برای انجام وظایفشان کمک می‌کنند.

سلول‌های (B) پادتن‌ها را تولید می‌کنند. هر سلول (B) تنها یک نوع پادتن تولید می‌کند که در مقابل آنتی‌ژن خاص آن به‌کار می‌آید. سلول‌های (T) کمک‌کننده همان‌طور که به سلول‌های سلول‌های T سایتوتاکسیک برای انجام وظایفشان کمک می‌کنند به تحریک سلول‌های(B) هم برای تولید پادتن‌ها کمک می‌کنند. پادتن‌های مخصوص به آنتی‌ژن موجود در سلول سرطانی می‌تواند به آنتی‌ژن متصل و با استفاده از چندین ساز و کار (مکانیزم) غیر‌مستقیم منجر به مرگ سلول سرطانی شود.

علاوه براین، سیستم دفاعی شامل سلول‌های عرضه کنندۀ آنتی‌ژن (APC) است. APC از محیط اطرافشان نمونه‌برداری می‌کنند، هر چه را با آن مواجه شوند می‌بلعند و سپس بخش کوچکی از مادۀ بلعیده شده را در سطحشان به عرضه می‌گذارند. سلول‌های دندریتیک (Dendritic cells) و ماکروفاژ‌ها (Macrophages) نمونه‌ای از APC هستند.

ماکروفاژ‌ها در بدن حرکت می‌کنند و سلول‌ها مرده، ضایعات، ویروس‌ها و باکتری‌ها را می‌‌‌‌‌خورند. سلول‌های دندریتیک بیش‌تر ساکن هستند و بر محیط اطرافشان از یک نقطه، مانند پوست، نظارت می‌کنند. هنگامی که لنفوسیت‌ها (سلول‌های T و سلول‌های B) با APC مواجه می‌شوند می‌توانند با مشاهدۀ سطح این سلول‌ها از حضور یا عدم حضور آنتی‌ژن خاص خود اطلاع پیدا کنند. لنفوسیت‌ها در صورت حضور آنتی‌ژن مخصوص به خودشان فعال می‌شوند.

سلول‌های (T) و سلول‌های (B) می‌توانند در واکنش دفاعی نسبت به واکسن‌های درمان سرطان یا واکسن‌های پیشگیرانه فعال شوند. با استفاده از واکسن‌های پیشگیرانه نسبت به عامل‌های عفونی که منجر به سرطان می‌شوند، سلول‌های فعال‌شدۀ (B) می‌توانند پادتن‌هایی را تولید کنند که به عامل‌ها می‌‌‌‌‌چسبند و توانایی آلوده کردن سلول‌ها را از آنها سلب می‌کنند. به دلیل اینکه عامل‌ها برای سرطانی کردن سلول‌ها باید آنها را آلوده کنند، این امر منجر به کاهش احتمال بروز سرطان می‌شود.

استراتژی‌های واکسن سرطان

سیستم دفاعی و سرطان

تولید واکسن‌های درمانی سرطان

عناصر افزوده

سیستم دفاعی و سرطان

در گذشته پژوهشگران اعتقاد داشتند که سیستم دفاعی به‌صورت پیوسته حضور سلول‌های سرطانی در بدن را بررسی می‌کند و در صورت پیدا کردن این سلول‌ها بلافاصله آنها را نابود می‌کند و به این وسیله مانع از رشد و گسترش سرطان می‌شود. این باور وجود داشت که رشد و گسترش سرطان، ناشی از نقص سیستم دفاعی است و در سیستم دفاعی از کار افتاده، واکنش دفاعی مؤثر بر ضد سرطان ایجاد نمی‌شود.

با وجود این، اکنون ثابت شده است که تنها بخشی از این نظریه که سیستم دفاعی بر رشد سرطان نظارت دارد صحیح است. اکنون پژوهشگران می‌دانند که تولید واکنش دفاعی قوی ضد سلول‌های سرطانی دشوار است. آنها در حال بررسی روش‌هایی برای تقویت توانایی سیستم دفاعی برای مقابله با سرطان هستند.با وجود این، اکنون ثابت شده است که تنها بخشی از این نظریه که سیستم دفاعی بر رشد سرطان نظارت دارد صحیح است. اکنون پژوهشگران می‌دانند که تولید واکنش دفاعی قوی ضد سلول‌های سرطانی دشوار است. آنها در حال بررسی روش‌هایی برای تقویت توانایی سیستم دفاعی برای مقابله با سرطان هستند.

یک بخش از مشکل این است که سیستم دفاعی وظیفه دارد تفاوت‌های بین سلول‌های عادی و سلول‌های سرطانی را بشناسد. برای حفظ سلامتی انسان، سیستم دفاعی باید بتواند سلول‌های عادی را نادیده بگیرد یا آنها را «تحمل» کند و سلول‌های غیر‌طبیعی را شناسایی و به آنها حمله کند.

از دید سیستم دفاعی، تفاوت سلول‌های سرطانی و سلول‌های عادی بسیار ناچیز و نامحسوس است. بنابراین، عمدتاً سیستم دفاعی به جای مقابله با سلول‌های سرطانی آنها را تحمل می‌کند.

با وجود اینکه وجود این قابلیت تحمل برای حمله نکردن به سلول‌های عادی الزامی است ولی تحمل سلول‌های سرطانی یکی از مشکلات موجود است. واکسن‌های درمانی سرطان باید نه تنها واکنش دفاعی را تحریک کنند بلکه این تحریک باید به قدری قوی باشد که بر قابلیت تحمل معمول سلول‌های سرطانی در سیستم دفاعی غلبه کند.

علاوه براین، سلول‌های سرطانی به دلیل پیدا کردن روش‌‌‌‌‌هایی برای فرار از سیستم دفاعی واکنش دفاعی قوی را تحریک نمی‌کنند. اکنون دانشمندان با بعضی از این روش‌ها آشنا شده‌اند. مثلاً، گاهی آنها با تولید نوع خاصی از مولکول‌ها در مقابل توانایی بدن برای مبارزه با سلول‌های سرطانی مانع ایجاد می‌کنند. در نتیجه سرطان‌ها برای سیستم دفاعی کم‌تر «قابل مشاهده» می‌شوند.

در حال حاضر، پژوهشگران از این پیشرفت‌های به‌وجود آمده در اطلاعات، برای ساخت واکسن‌های سرطان مؤثرتر استفاده می‌کنند. آنها تدابیر متعددی را برای تحریک واکنش دفاعی نسبت به سرطان‌ها در پیش گرفته‌اند که از جمله آنها می‌توان به این موارد اشاره کرد.

شناخت مولکول‌های غیر‌عادی یا منحصر به فرد مرتبط با سرطان که به‌ندرت بر سلول‌های عادی وجود دارند و استفاده از این به اصطلاح «آنتی‌ژن‌های تومور» به عنوان واکسن‌ها مداخله برای آشکار‌تر کردن آنتی‌ژن‌های تومور برای سیستم دفاعی. این امر به چندین روش انجام می‌شود.
تغییر در ساختار آنتی‌ژن تومور (به نحوی که به یک عامل خارجی شبیه‌تر شود) و تزریق آنتی‌ژن تغییر یافته به‌عنوان واکسن. یک روش برای تغییر آنتی‌ژن، تغییر دادن ژن لازم برای ساخت آن است.

این کار را می‌توان در آزمایشگاه انجام داد.
قرار دادن ژن برای آنتی‌ژن تومور در یک ناقل ویروسی (یک ویروس بی‌خطر) و استفاده از ویروس به‌عنوان حاملی برای انتقال ژن به سلول‌های سرطانی یا سلول‌های عادی. سلول‌هایی که با ناقل‌های ویروسی آلوده می‌شوند نسبت به سلول‌های سرطانی، آنتی‌ژن تومور بیش‌تری تولید می‌کنند و برای سیستم دفاعی قابل رؤیت‌تر هستند. همچنین می‌توان سلول‌ها را در آزمایشگاه با استفاده از ناقل ویروسی آلوده کرد و سپس آنها را به‌عنوان واکسن به بیمار تزریق کرد. روش دیگری برای وارد کردن سلول‌های آلوده به ویروس در بدن، آلوده کردن بیمار با استفاده از ناقل ویروسی است ( واکسیناسیون کردن). همراه با ژن مربوط به آنتی‌ژن تومور، ژن‌هایی برای مولکول‌هایی که به‌طور معمول به تحریک سیستم دفاعی کمک می‌کنند در یک ناقل ویروسی گذاشت.
استفاده از سلول‌های دندریتیک «آماده شده» یا دیگر سلول‌های عرضه‌کننده آنتی‌ژن ( APC(Antigen-Presenting Cell به‌عنوان واکسن.
سه روش برای آماده کردن یک سلول دندریتیک وجود دارد.
می‌توان از (APC) برای تغذیۀ آنتی‌ژن‌های تومور در آزمایشگاه استفاده کرد و سپس آنها را به بیمار تزریق کرد. سلول‌های تزریق شده برای فعال کردن سلول‌های (T) آماده شده‌اند.
در روش دیگر می‌توان (APC) را با ناقل ویروسی که شامل ژنی برای آنتی‌ژن تومور است آلوده کرد.
روش سوم برای تولید APC آماده شده، تغذیه کردن RNA و DNA سلول‌هاست، حاوی دستورات ژنتیکی برای آنتی‌ژن‌ها. سپس APC آنتی‌ژن تومور را ایجاد خواهند کرد و آن را روی سطحشان عرضه می‌کنند.
استفاده از پادتن‌هایی که محل‌های گیرندۀ آنتی‌ژنی(Antigene-binding sites) دارند که مشابه آنتی‌ژن تومور است یا از آن تقلید می‌کنند. به این پادتن‌ها، پادتن‌های آنتی ایدیوتایپ (anti-idiotype) می‌گویند. آنها می‌توانند سلول‌های (B)را برای تولید پادتن‌هایی ضدآنتی‌ژن‌های تومور تحریک کنند. پادتن‌های آنتی ایدیوتایپ، آنتی‌ژن‌های تومور را به نحو متفاوتی به سیستم دفاعی عرضه می‌کنند.

تولید واکسن‌های درمانی سرطان

واکسن‌های درمانی سرطان را می‌توان با استفاده از سلول‌ها یا آنتی‌ژن‌های تومور خود بیمار یا فرد دیگر تهیه کرد. بیش‌تر تومور‌های مربوط به یک نوع معین، در آنتی‌ژن‌های زیادی مشترک‌اند. به واکسنی که از سلول‌ها یا آنتی‌ژن‌های تومور خود بیمار تهیه شده، واکسن مشتق از خود یا اتولوگ (Autologous) می‌گویند. اگر از سلول‌ها یا آنتی‌ژن‌های تومور فرد دیگری استفاده کنند واکسن مشتق از افراد دیگر یا الوژنیک (Allogeneic) می‌گویند.

عناصر افزوده

معمولاً واکسن‌های سرطان عناصر افزودنی دارند که به آنها مواد کمکی (Adjuvant) می‌گویند و به تقویت واکنش دفاعی کمک می‌کنند. همچنین گاه این مواد برای افزایش تأثیر واکسن به‌صورت جداگانه برای بیمار تجویز می‌شوند.

انواع بسیار مختلفی از مواد به عنوان مواد کمکی استفاده شده‌اند که از جمله این مواد می‌توان به سایتوکین‌ها، پروتئین‌ها، باکتری‌ها، ویروس‌ها، مواد دیگر شیمیایی خاص اشاره کرد.

چه زمانی استفاده از واکسن سرطان مناسب است؟
تنها شما می‌توانید دربارۀ روش درمانی که باید استفاده کنید تصمیم‌ بگیرید. شما همیشه باید در مورد هر گزینۀ درمانی به‌طور کامل با پزشک خود و احتمالاً افراد خانواده‌تان مشورت کنید. پرسش‌ها و پاسخ‌هایی که در ادامه ذکر شده است به شما در جهت تصمیم‌گیری راجع به مناسب بودن گزینه شرکت در یک آزمایش واکسن سرطان کمک می‌کند.

آیا شیوۀ درمانی متعارفی برای سرطان من وجود دارد؟

در صورتی‌که روش درمانی متعارفی برای سرطان شما وجود داشته باشد نباید یک شیوۀ واکسن درمانی تجربی را به یک روش درمانی متعارف ترجیح دهید. FDA هنوز هیچ واکسن سرطانی را یک روش درمانی متعارف تأیید نکرده است. گاه استفاده از واکسن در کنار یک روش درمانی متعارف، مناسب است ولی واکسن جای یک روش متعارف را نمی‌گیرد. در حال حاضر، از بسیاری از واکسن‌های درمانی سرطان پس از اتمام درمان متعارف بیمار استفاده می‌کنند.

در بعضی از بررسی‌های واکسن سرطان یک روش درمانی متعارف، با یا بدون واکسن، آزمایش می‌شود. تعداد کمی از آنها یک روش درمانی متعارف را نسبت به واکسن بررسی می‌کنند. در بعضی از این آزمایش‌ها واکسن را در مقابل واکسن دارونما بررسی می‌کنند یا آن را همراه با مواد کمکی مختلفی امتحان می‌کنند. در این موارد، بیمار پیش از استفاده از واکسن از روش درمان متعارفی استفاده کرده است.

آیا هدف اصلی درمان، پیشگیری از عود سرطان است یا کوچک کردن تومور‌های موجود در بدن من؟

واکسن‌های سرطانی که در تحقیقاتی که بر حیوانات آزمایشگاهی انجام شده است بیش‌ترین امید را در زمینۀ جلوگیری از بازگشت سرطان پس از برطرف کردن تومور اولیه با جراحی، پرتو‌درمانی یا شیمی‌درمانی ایجاد کرده‌اند. هر چه تعداد سلول‌های سرطانی کم‌تر باشد احتمال موفقیت سیستم دفاعی در شناسایی و مقابله با آنها بیش‌تر است. در مقایسه، کوچک کردن تومور‌های موجود در بدن با استفاده از واکسن درمانی سخت‌تر است. هنگامی‌که سیستم دفاعی در مقابل تعداد زیادی سلول سرطانی(ارتش بی‌شمار) قرار می‌گیرد ، احتمال اینکه در هم بشکند و غیر‌مؤثر باشد زیاد است .

ممکن است در مد نظر قرار دادن استفاده از واکسن‌های آزمایشی سرطان برای درمان سرطان‌های پیشرفته هنگامی‌که همه روش‌های درمانی دیگر امتحان شده‌اند، هنگامی‌که درمان متعارف اثری ندارد، یا در ترکیب با سایر درمان‌ها مناسب باشد. مثلاً، استفاده از نوعی درمان با سایتوکین با نام اینترلوکین ۲ (IL.2) در بعضی از بیماران مبتلا به سرطان سلول‌های کلیوی و ملانوما منجر به کوچک شدن تومور‌های بزرگ شده است.

بسیاری از بررسی‌‌های بالینی واکسن سرطان در حال حاضر در مورد استفاده از واکسن‌ها همراه با روش‌های دیگر درمانی مانند اینترلوکین ۲ آزمایش‌هایی انجام می‌دهند. همچنین احتمال دارد استفاده از استراتژی‌های واکسن جدیدتر و قوی‌تر به کوچک کردن سرطان‌های پیشرفته بینجامد.

وضعیت کنونی و آیندۀ پیش روی واکسن‌های سرطان استفاده از واکسن‌های سرطانی تحریک‌کنندۀ سیستم دفاعی در آزمایش‌های انجام شده بر حیوانات آزمایشگاهی، منجر به دور شدن سرطان‌ها شده است. با وجود این، در انسان‌ها وضعیت پیچیده‌تر است. همان‌طور که در بخش مربوط به استراتژی‌های واکسن سرطان مطرح شد، سرطان‌ها روش‌هایی را برای گریز از سیستم دفاعی یافته‌اند. در حال حاضر پژوهشگران درک بهتری از چگونگی فرار سلول‌های سرطانی از شناسایی شدن توسط سیستم دفاعی به‌دست آورده‌اند و به استراتژی‌های جدیدی برای تحریک واکنش دفاعی ضد سرطان قوی‌تر دست یافته‌اند.

در بررسی‌های بالینی اولیه، اثری که واکسن‌های درمانی سرطان در مقابل انواع مختلفی از سرطان نشان داده‌اند امید بخش بوده است. مثلاً، در یکی از پژوهش‌های اولیه، ۱۸ نفر از ۲۰ بیماری که ضد لنفوم غیر‌هوچکین واکسیناسیون شده بودند به طور متوسط برای ۴ سال در حالت بهبودی قرار داشتند. واکسنی که در این پژوهش از آن استفاده شده است شامل پروتئینی مخصوص به سلول‌های تومور هر بیمار یا اتولوگ بود (این بدین معناست که هر بیمار یک واکسن مشتق از خود دریافت کرده بود) علاوه برآن، واکسن‌ها حاوی دو مادۀ دیگر برای کمک به تقویت واکنش دفاعی بودند. آزمایش مرحلۀ ۳ این واکسن که بسیار گسترده بوده و به‌طور تصادفی انجام شده است در حال حاضر در دست انجام است (به بخش واکسن لنفوم وارد بررسی‌‌های بالینی در سطح وسیع شد رجوع کنید).

در فاز یک و دو این پژوهش (بخش چکیده ژورنال را مشاهده کنید)، ۳ نفر از ۳۳ بیمار مبتلا به سرطان ریه غیرسلول ‌کوچک پیشرفته به‌طور کامل بهبود پیدا کردند و حداقل ۳ سال پس از واکسن درمانی هنوز زنده بودند. برای تهیه واکسن، پژوهشگران ژن‌هایی را برای فاکتور محرک کلونی ماکروفاژ macrophage – سایتوکین Cytokines گرانولوسیت Granulocytes، به سلول‌های تومور هر بیمار اضافه کردند – این بدین معناست که هر بیمار یک واکسن مشتق از خود یا اتولوگ دریافت کرد).
یکی دیگر از بررسی‌هایی که در مراحل اولیه است این‌طور نشان می‌دهد که پادتنی که از فعالیت یک مولکول اصلی تنظیم‌کننده سیستم دفاعی جلوگیری کرده بود هنگامی‌که همراه با واکسن ملانومای پپتیدی (نوعی پروتئین کوچک) مورد استفاده قرار گرفت منجر به کوچک شدن تومور‌ها در بیماران مبتلا به ملانومای متاستاتیک شد
توجه به این نکته اهمیت زیادی دارد که امید‌های به وجود آمده از بررسی‌‌های بالینی در مراحل اولیه – که معمولاً تنها بر تعداد کمی از بیماران انجام می‌شود – همیشه در آزمایش‌های گسترده‌تر پایدار نمی‌ماند.

تحقیقات اولیۀ یک واکسن ملانومای دیگر این‌طور نشان داد که واکسن مانع از بروز مجدد ملانوما در بیمارانی که خطر عود بیماری در آنها بالاست می‌شود. با وجود این، در آزمایش بزرگی که پس از آن انجام شد و ۷۷۶ بیمار که خطر عود ملانوما در آنها زیاد بود شرکت داشتند این‌طور اثبات شد که برای پیشگیری از وقوع مجدد ملانوما، استفاده از اینترفرون با دوز بالا بهتر از استفاده از واکسن است.

محققان باید هنوز فعالیت‌های زیادی را انجام دهند تا مؤثر بودن واکسن‌های درمانی سرطان را به وضوح اثبات کنند. شاید این‌طور اثبات شود که استفاده از واکسن‌ها همراه با روش‌های دیگر درمانی مناسب است و یا شاید مشخص شود که لازم است برای رسیدن به نتیجۀ مطلوب از چندین واکسن استفاده شود.

علاوه براین، هنوز باید فعالیت‌های زیادی در جهت ساخت واکسن‌هایی صورت بگیرد تا بتوان از سرطان‌های مرتبط با عوامل عفونی به‌نحو قابل اطمینانی پیشگیری کرد. مثلاً، سرطان دهانۀ رحم تقریباً همیشه به علت عفونت با اچ.پی.وی (HPV) به وجود می‌آید. FDA واکسنی را تأیید کرده است که از عفونت با دو نوع Hpv، که حدود ۷۰ درصد از همۀ سرطان‌های دهانۀ رحم را ایجاد می‌کنند، پیشگیری کنند. پژوهشگران باید واکسن‌های جدیدی بسازند که قادر باشند از عفونی شدن توسط همۀ انواع اچ.پی.وی‌هایی (HPV) که این بیماری را ایجاد می‌کنند جلوگیری کنند. آزمایش‌های در حال انجام در جست‌وجوی یافتن امیدوار‌کننده‌ترین شرایط جهت استفاده از واکسن‌های سرطان و بهترین روش‌ها برای به‌کارگیری این نوع واکسن‌ها هستند. FDA فقط وقتی واکسن را یک روش درمانی متعارف خواهد شناخت که آزمایش‌های دقیق شواهدی را فراهم کنند که بیان‌کنندۀ بی‌‌‌‌‌خطر و مؤثر بودن نوع خاصی از واکسن سرطان در مقابل نوع خاصی از سرطان باشد.